بی گمان موسیقیدان های ما نمیتوانند نسبت به تم های محلی بی تفاوت باشند. آشنایی با فولکلور و استفاده از آن نه تنها به غنای موسیقی می انجامد که موجب جهانی شدن آن هم می شود چرا که مردم کشور های دیگر، دلشان می خواهد چیزی را بشنوند که در سرزمین خود، قادر به شنیدن آن نیستند. موسیقی محلی ما برای گردشگران از گزینه های جذاب گردشگری فرهنگی است. اما هنرمندان بومی ما با وجود تمام ظرفیت ها و قابلیت هایی که در این نوع موسیقی وجود دارد هنوز نتوانسته اند برای جذب گردشگران داخلی و خارجی برنامه ای مدون داشته باشند.
مردم، موسیقی را دوست دارند و از شنیدن آن لذت میبرند و دلشان می خواهد با موسیقی هر منطقه ای آشنا شوند و این نوع موسیقی می تواند به جذب گردشگر نسبتا پایدار بینجامد.
در میان گردشگران هستند کسانی که علاقه به تار و سه تار و تنبور دارند. همان هایی که در جنوب ایران در سواحل زیبای خلیج همیشه فارس به دنیال ضرب های کوبه ای و بومی می گردند. اینجاست که باید متولیان صنعت گردشگری و فرهنگی کشور برای آشنایی بیشتر مسافران و گردشگران فضایی ایجاد کنند تا هم شناخت در این عرصه افزایش پیدا کند و هم از موسیقی محلی ایران به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری ایرانی استفاده شود.
موسیقی ایران
موسیقی اقوام و ملل مختلف در قالب ملی و بومی بر اساس قواعد و مقررات خاصی تشکیل می شود. حوادث تاریخی، انقلاب ها، تمدن ها و... در پی ریزی مبانی موسیقی سنتی و ملی سهم بسزایی دارند.
کشور ایران از لحاظ موسیقی قدمت تاریخی در خور توجهی دارد. تاریخ نویسی به طور تخصصی امری است جدید و موسیقی در ایران از دیرباز تا امروز دارای تاریخ نوشته شده ای نیست. البته به جز این علت، دلایل دیگری نیز برای این امر وجود دارد. از آنجایی که موسیقی هنری است شفاهی، از سایر هنر ها دیرتر و کمتر به نوشته در آمده است. شرایط ناپایدار ایران به دلیل هجوم های مداوم قبایل و کشور های بیگانه و نیز نابسامانی های داخلی موجب شد که از این نظر مستندات کافی – اگر هم وجود داشته – از بین برود و باقی نماند.
طبق نظریه های برخی مورخان مشرق زمین قدمت موسیقی ایرانی را در زمان هخامنشی برآورد کرده اند و یکی از خط و زبان های هفتگانه آن دوران که عامه مردم آن را بلد بوده اند، احتمالا موسیقی بوده و آواز هایی از قبیل سوگ سیاوش را با آن خط و زبان می خواندند، اما از این دوران اطلاعات دقیقی در دست نیست.
پس از حمله اسکندر در زمان سلوکیان و اشکانیان ایران تحت تاثیر تمدن یونان واقع شد و تحولی در عرصه موسیقی اتفاق افتاد.اما در حقیقت موسیقی ایران به دوره ساسانیان بر می گردد و اسناد اولیه موسیقی ایران متعلق به این دوران است.
از امپراتوری خسرو پرویز و شکوه دربارش بسیار گفته شده. وی از موسیقی دانان حمایت می کرده. از مهم ترین موسیقی دانان این دوره رامتین، بام شاد، نکیسا، آزاد و سرکش بودند که هنوز هم نام هایشان باقی است.
بعد از اسلام موسیقی ایران توقف کوتاهی داشت و بعد از چند سال دچار تغییراتی شد. آنچه برای ایران و ایرانی ماندگار است خاطراتی است که با موسیقی های محلی دارد.
با آنکه موسیقی محلی به مناسبت نامش چنین به نظر میرسد که در هر محلی باید رنگ و بوی مخصوص به خود داشته باشد و در بسیاری از موارد همینطور است. اما پژوهش ها ی انجام شده نشان می دهد که در عین حال با داشتن چنین ویژگی، بین موسیقی بومی نقاط مختلف ایران، شباهت هایی وجود دارد.
از ویژگی های موسیقی محلی در ایران کارآیی آن در مراسم مذهبی است.
ترانه های فولکوریک ایران
بدلیل اسکان اقوام مختلفی در ایران که از نظر فرهنگ و قومی تفاوت های بسیاری با یکدیگر دارند، بنابرین موسیقی فولکوریک ایران دارای خصوصیات بسیار متنوعی از نظر طرز بیان و لحن موسیقی است. مثلا موسیقی آذربایجانی، گیلانی، خراسانی، بختیاری، کردی، شیرازی و بلوچی نه تنها ملودی ها، که در گویش نیز با یکدیگر بسیار متفاوتند.
ترانه های محلی ایرانی از نظر ملودی بسیار غنی و پر مایه است که از این نظر یکی از غنی ترین و متنوع ترین ترانه های فولکوریک دنیا هستند.
