آشنایی با پیست دیزین
آب مایه حیات است، به هر شکلی که باشد، حتی برفی که با خودش طراوت می آورد و سفیدی. برفی که شاید بیشتر به این دلیل عزیز است که در همه سال و همه جا نیست، اما همیشه جاهایی پیدا می شود که هیچ وقت سال خالی از برف نیستند یا لااقل ماه های زیادی از سال برف دارند.
منطقه دیزین، یکی از اینجاهای دوست داشتنی است که نه تنها بهار و تابستان دل نشین دارد. بلکه از آذرماه تا پایان اردیبهشت سال بعد میزبان برف است. برفی که روی دامنه های کوه و تپه های کم شیبش می نشیند تا یکی از بهترین و معتبرترین پیست های اسکی (حتی اسکی روی چمن در تابستان) را درست کند. اگر عاشق برف و برف بازی هستید، راه دیزین را در پیش بگیرید. اینجا قرار نیست همه اسکی داشته باشند و سرسره بازی را گران تجربه کنند.در دیزین، قدم زدن در برف و همه کارهای دیگری که می شود با این سفید دوست داشتنی انجام داد، مهیاست. حتی می توانید به تله سیژسواری اکتفا کنید.
چگونه برویم؟
بلیط اتوبوس خود به تهران را به راحتی از سامانه پایانه ها خرید کنید، از حالا به بعد راحت است تهرانی ها راه دیزین را خوب می شناسند.جایی در شمال شهر که از سمت شرق نزدیک تر است. برای رفتن، دو انتخاب دارید.
تهران (میدان رسالت)- شمشک- دیزین که البته باید توجه داشته باشید جاده آنچنان مناسبی ندارد.
تهران (میدان آزادی)- کرج- گچسر- دیزین هم هست از این مسیر مستقیم وارد دره دیزین می شوید و می توانید راحت تر به هتل ها دسترسی داشته باشید. ضمن اینکه این مسیر نسبت به مسیر بالایی، کمتر دچار برف و کولاک می شود و اغلب باز است.
چگونه بگردیم؟
ساعت کار پیست از ساعت 8 صبح است تا 4 بعدازظهر. دیر نکنید که غیر از پیست اسکی، آفتاب زمستان خیلی عجول است و 5 عصر نشده غروب می کند. هیچ وقت هم فراموش نکنید که اینجا پیست اسکی است و هر لحظه ممکن است یکی از اسکی بازها مثل موشک از کنارتان رد شود و اگر بی توجه به همه چیز وسط مسیر ایستاده باشید، ممکن است بلایی سرتان بیاید.
دیزین، مدرسه اسکی هم دارد. مدرسه اسکی پائین از جاده پائین، در ورودی پیست و مدرسه اسکی بالا در داخل پارکنیگ قرار دارد .
سعی کنید در مسیرهای کم عرض توقف نکنید. اگر هم روی زمین افتادید، خیلی سریع خودتان را کنار بکشید. اینجا هر اسکی بازی که بخواهد پیاده بالا برود، از کناره مسیر بالا برود اما سواری و دید زدن پیست از بالا لذتی دارد که به هزینه اش می ارزد. اگر هم دچار حادثه ای شدید، بعد از اینکه از مسیر اصلی کنار کشیدید، در محل حادثه بمانید و مراقب های پیست را خبر کنید. با تجربه های اسکی هم توصیه می کنند که برای جلوگیری از کم شدن آب بدن به خاطر تحرک زیاد و تابش آفتاب، آب همراه داشته باشید و البته کمی تنقلات انرژی زا. ضمن اینکه نباید کرم ضد آفتاب را فراموش کنید. دیزین، مدرسه اسکی هم دارد. مدرسه اسکی پائین از جاده پائین، در ورودی پیست و مدرسه اسکی بالا در داخل پارکنیگ قرار دارد .
هزینه ورود به پیست اسکی به شرح زیر است
- بليط روزانه (چهارشنبه تا جمعه و روزهاي تعطيل) : 119 هزارتومان
- بليط روزانه (شنبه تا سه شنبه) : 99 هزارتومان
- گردشگری غیر اسکی باز (روزهای تعطیل) : 49 هزار تومان
- گردشگری غیر اسکی باز (روزهای عادی) : 38 هزار تومان
کجا بمانیم؟
هتل گاجره: از قدیمی ترین منطقه دیزین است که اگر در مورد «گاجره» بپرسی، می گویند نام گیاهی است که در گذشته به وفور در این منطقه می روییده و از آن به عنوان مایه پنیر برای تخمیر شیر و به دست آوردن پنیر استفاده می شده است.
از میهمان ها اگر در مورد مجموعه گاجره بپرسی، می گویند اینجا در سال های نه چندان دور، معدن زغال سنگ بوده و هنوز هم نشانه هایش هست. با این وجود، گاجره سال هاست دیگر به اسمی دیگر و رسمی متفاوت شناخته می شود؛ «چشم نوازی و میهمان نوازی» در حاشیه جاده دیزین، آن هم در پایین دست دره ای که زمستان ها پای هیچ چهارچرخی از زور برف به آنجا نمی رسد و تله کابین و اسکی، تنها راه های رسیدن به آن دره بکرند.
سوئیت ها: علاوه بر هتل ها، سوئیت های ویلایی زیادی برای اجاره هست که قیمت شان کم و بیش با هزینه اتاق گرفتن در هتل ها یکی است.
دیزین را یک گروه معدنچی که حوالی سال 41 دنبال رگه های جدید زغال سنگ بودند به عنوان جایی مناسب برای پیست اسکی کشف کردند.
دیزین چگونه پیست شد؟
اینجا را یک گروه معدنچی که حوالی سال 41 دنبال رگه های جدید زغال سنگ بودند به عنوان جایی مناسب برای پیست اسکی کشف کردند. سال 43 هم فقط یک دستگاه تله اسکی سیار برای تیم ملی وقت درست کردند اما بعد از راه اندازی تله سیژ برقی شمشک در سال 1344، اینجا تبدیل به یک مجموعه اسکی حرفه ای شد. البته تا سال 48 طول کشید که همه امکانات آماده شود. امکاناتی مثل یک خط تله سیژ به طول 2400 متر در قسمت دره تا پارکینگ بالا. به تعبیری از سال 51 بود که دیزین، یک پیست اسکی عمومی شد.
چگونه جایی است؟
از سمت تهران که حرکت کرده باشی، بعد از جاده ای زیبا اما پرپیچ و خم، به بالای دره می رسید که زمستان ها اغلب بسته است و از اینجا باید با تله سیژ پایین بروی. اما تابستان ها، سراشیبی بعد از ایستگاه تله کابین را که با دنده سنگین پایین می آیی، می رسی به جایی که خط پایان سومین پیست اسکی جهان است. جلوتر، ساختمان های قدیمی هتل دیزین خودی نشان می دهد و معمولاً دو تا اسب زین شده هم منتظر سواری دادن هستند. کمی جلوتر، دروازه ای بزرگ با کابینی که بالایش آویزان شده خودنمایی می کند تا تاکید کرده باشد اینجا کجاست و تو برای چه آمده ای؛ تله کابین های دیزین، برای مسافران اینجا حکم بی آر تی های پایتخت را دارد، آن هم فقط در فاصله 60 کیلومتری از آن شهر شلوغ.
ارتفاع قسمت شروع پیست 2500 متر از سطح دریاست که حدود 1500 متر از قله سی چال پایین تر است. شروع فصل اسکی هم دیزین 3700 متر و مسیر اسکی 5/7 کیلومتر است که اینجا را تبدیل به بزرگ ترین پیست خاورمیانه کرده است. اینجا البته برای مبتدی ها و حرفه ای ها پیست های جداگانه دارد.
